Podziemne archiwum warszawskiego getta, zwane również Archiwum Ringelbluma, to jedna z największych kolekcji dokumentujących życie Żydów w Polsce pod okupacją nazistów podczas II wojny światowej.
Począwszy od 1941 r., z inicjatywy polsko-żydowskiego historyka Emanuela Ringelbluma, Oneg Szabat — tajna organizacja nazwana tak ze względu na cotygodniowe spotkania członków — zaczęła zbierać materiały dokumentujące wydarzenia w getcie warszawskim i innych miejscach.
Grupa starannie katalogowała i zachowywała liczne materiały, w tym dokumenty publiczne, wycinki prasowe, plakaty, ulotki, bilety, zaproszenia, kartki na żywność, prywatną korespondencję, dzienniki i pamiętniki. Grupa zbierała również materiały propagandowe nazistów i inne materiały opisujące działania Niemców.
Gdy stało się jasne, że getto warszawskie zostanie zlikwidowane, a członkowie Oneg Szabat trafią do obozów koncentracyjnych, archiwum zamknięto w metalowych pojemnikach oraz bańkach na mleko i zakopano w różnych lokalizacjach. Większość członków Oneg Szabat, w tym Ringelblum, nie przeżyło Holokaustu. Ci, którym się udało, wrócili w 1946 roku, aby wykopać pierwsze partie dokumentów. Druga partia została znaleziona w 1950 r. Odzyskane dokumenty znajdują się w Żydowskim Instytucie Historycznym w Warszawie. Trzecia partia archiwum nadal nie została odnaleziona, a niektórzy historycy kwestionują jej istnienie.
