Przez cały okres Holokaustu tradycja żydowska była promieniem nadziei w obliczu ponurej rzeczywistości trwającej eksterminacji. Nawet w obozach koncentracyjnych Żydzi ryzykowali życiem, pielęgnując swoje dziedzictwo kulturowe i religijne.
Przyjmowało to różne formy, w tym spotykanie się na modlitwach, obchodzenie świąt (głównie potajemnie) oraz angażowanie się w edukację na wszelkie możliwe i dostępne sposoby. Istnieją teksty pozostawione przez rabinów na temat znaczenia, jakie miało poszukiwanie przez ofiary Holokaustu wyjaśnień dla ich sytuacji na płaszczyźnie religijnej i duchowej. Istnieją również teksty napisane w odpowiedzi na konkretne pytania Żydów dotyczące uwięzienia, ubóstwa i śmierci.
Ocaleni wspominają przechowywanie skąpych ilości chleba i racji żywnościowych tygodniami, żeby móc zjeść świąteczny posiłek, tworzenie improwizowanych świec podczas Chanuki czy też ukrywanie odrobiny cukru lub soli celem nadania Szabatowi odświętnego charakteru. Jad Waszem w Jerozolimie dysponuje licznymi artefaktami religijnymi tworzonymi z tego, co było dostępne, potwierdzającymi znaczenie wiary w okresie Holokaustu.
