Akcja Reinhardt była masakrą Żydów na terytoriach Polski, które nie zostały włączone do Niemiec, głównie w obozach w Treblince, Sobiborze i Bełżcu. Operacja została rozpoczęta pod koniec 1941 r., natomiast nazwę honorującą Reinharda Heydricha, głównego architekta nazistowskiego „ostatecznego rozwiązania” zabitego wiosną 1942 roku, otrzymała później. Mordy były przeprowadzane w Bełżcu od marca do grudnia 1942 roku, w Sobiborze od maja 1942 do października 1943 roku, a także w Treblince od lipca 1942 do października 1943 roku. Akcja Reinhardt trwała do listopada 1943 roku i zakończyła się masakrą 42 tysięcy Żydów nazwaną operacją Erntefest („Dożynki”). United States Holocaust Memorial Museum szacuje, że łącznie w akcji „Reinhardt” zabitych zostało około 1,7 miliona Żydów oraz nieznana liczba Polaków nieżydowskiego pochodzenia, Romów i radzieckich jeńców wojennych.
Co więcej, w akcji brały udział obozy pracy przymusowej, takie jak Trawniki, Budzyń czy Poniatowa, a także obóz w Majdanku przed formalnym przekształceniem go w obóz koncentracyjny.
Obozy z akcji Reinhardt do zabijania ofiar wykorzystywały głównie tlenek węgla, przy czym w Majdanku używany był cyklon B, a w obozach pracy przymusowej w Trawnikach i Budzyniu Żydzi byli mordowani poprzez pracę oraz wystrzeliwani.
Od początku do końca 1943 roku akcja „Reinhardt” była nadzorowana przez Odilo Globocnika, dowódcę SS i policji w regionie lubelskim. Budowa obozów i zarządzanie nimi nadzorował Christian Wirths, który podobnie do wielu innych uczestniczących w akcji „Reinhardt” odgrywał znaczącą rolę w programie eutanazji.
Po zakończeniu akcji „Reinhardt” obozy w Treblince, Bełżcu, Sobiborze i Chełmnie zostały zburzone, ziemia została zaorana i trafiła w ręce polskich rolników. Dziś w każdym z tych miejsc znajduje się pomniki pamięci.
