Obóz w Westerbork w Holandii jest znany ze swojej roli obozu przejściowego podczas ostatecznego rozwiązania od 1942 roku. Był to punkt, z którego tysiące holenderskich Żydów trafiało do obozów śmierci w latach 1942–44.
Obóz Westerbork został pierwotnie stworzony przez władze Holandii jako obóz dla uchodźców z nazistowskich Niemiec w 1939. Od lipca 1942 roku pełnił rolę obozu przejściowego (Durchgangslager) SS. Pierwsze transporty z 2030 Żydami wyjechały z Westerbork do Auschwitz w dniach 15–16 lipca 1942 roku. Na miejsce dotarły 17 lipca. W Kronikach Auschwitz odnotowano, że 449 z nich zostało zabitych po przyjeździe.
Od października 1942 roku obozem zarządzał SS-Obersturmführer Albert Konrad Gemmeker. Wprowadził on regularne wywózki w każdy wtorek. Od lipca 1942 do września 1944 roku z Westerbork wyjechały 103 transporty z łączną liczbą 97 776 więźniów. Transporty były kierowane do obozów w Auschwitz, Sobiborze, Terezinie i Bergen-Belsen. 19 maja 1944 roku także 245 Sinti i Romów zostało deportowanych z Westerbork do Auschwitz.
Obóz Westerbork był też pierwszym przystankiem Anne Frank i mieszkańców „Sekretnej kryjówki” w jej domu przy 263 Prinsengracht. Przebywali w Westerbork do momentu deportacji do Auschwitz 3 września. Wszyscy mieszkańcy Prinsengracht oprócz Otto Franka zostali zabici w rożnych obozach w ciągu następnych sześciu miesięcy: Anne i jej siostra Margot zmarły na tyfus w obozie Bergen-Belsen w marcu 1945 roku.
