Vel d’Hiv to nazwa nadana Velodrome d’Hiver (welodromowi zimowemu). To miejsce w Paryżu, gdzie przetrzymywanych było od 7000 do 13 000 zagranicznych i bezpaństwowych Żydów po miejskich łapankach przeprowadzonych 16 i 17 lipca 1942 roku przez francuską policję i urzędników. Po pięciu dniach więźniowie trafili do obozów przejściowych, a następnie do Auschwitz, gdzie zdecydowana większość z nich została zabita.
Intensyfikacja działań przeciwko Żydom we Francji nastąpiła w 1942 roku. W maju Żydzi zostali zmuszeni do noszenia żółtej gwiazdy, a w czerwcu SS spotkało się z francuskimi urzędnikami, aby skoordynować masowe łapanki w całym kraju. René Bousquet, szef francuskiej policji, oraz Louis Darquier de Pellepoix, komisarz rządu Vichy do spraw Żydów, zostali włączeni w przygotowania i uzyskali zgodę Niemców na przełożenie daty łapanek z Dnia Bastylii (14 lipca) na 16 lipca. 13 lipca Emile Hennequin, szef paryskiej policji, rozesłał szczegółowe plany działań do prefektur (posterunków policji). Policja otrzymała zadanie wyłapania 28 tysięcy Żydów w rejonie Paryża, a raporty miały być dostarczane co godzinę.
Na koniec dnia 16 lipca paryska policja, urzędnicy francuscy oraz członkowie antysemickiej i faszystowskiej partii Parti populaire français, której przewodził Jacques Doriot, wyłapali ponad 11 tysięcy ludzi, w tym 3625 dzieci. 6000 z nich zostało natychmiast wywiezionych do obozu przejściowego w Drancy. Pozostali byli przetrzymywani w Vel d’Hiv przez następne pięć dni. Według niektórych raportów łączna liczba uwięzionych sięgnęła 13 000.
W środku Vel d’Hiv szklany sufit został uszczelniony i pomalowany na niebiesko zgodnie z regulacjami, co sprawiało, że w letnim upale temperatura błyskawicznie rosła. Brak sanitariatów oraz jedzenia i picia, oprócz tego dostarczanego przez Czerwony Krzyż i kwakrów, powodował szybkie pogarszanie się warunków w środku. Sara Lichtsztejn-Montard, wówczas 14-letnia, w 2017 roku tak opisywała tę sytuację we francuskiej telewizji: „W środku było już 5000 osób. To było straszne. Panował okropny zgiełk. Dzieci biegały wszędzie, a rodzice na trybunach byli cicho. Panował potworny zapach. Nieliczne toalety od razu się zapchały. Widziałam dorosłych załatwiających swoje potrzeby gdziekolwiek”.
Po pięciu dniach więźniowie zostali wysłani do obozów przejściowych w Drancy, Pithiviers i Beaune-la-Rolande. Dorośli zostali oddzieleni od dzieci i wysłani do Auschwitz. 3000 dzieci zostało wysłanych do Auschwitz kilka miesięcy później i tam zostały zamordowane. W sumie w obozach koncentracyjnych i eksterminacyjnych zabitych zostało około 77 tysięcy Żydów z terytorium Francji.
