Rabin Leo Baeck (1873–1956) był niemieckim rabinem judaizmu postępowego, który pełnił rolę prezesa Reichsvertretung der Juden in Deutschland (Delegacja Żydów Niemieckich w Rzeszy) od momentu jej utworzenia we wrześniu 1933 roku do momentu rozwiązania w 1942 roku. Od 1942 roku Baeck był więźniem obozu Theresienstadt (w miejscowości Terezin), gdzie jego wykłady na temat historii i filozofii odtwarzane z pamięci dawały poczucie komfortu i spokoju mimo przerażających okoliczności. Po wyzwoleniu Theresienstadt wyemigrował do Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł w 1956 roku.
Jako główny rabin judaizmu postępowego Baeck stał na czele ruchu reformacji w Niemczech oraz przewodniczył Allgemeiner Deutscher Rabbinerverband (międzygminny związek rabinów niemieckich) — organizacji skupiającej rabinów ortodoksyjnych i liberalnych. Te stanowiska w połączeniu z reputacją wykładowcy oraz człowieka prawego i sprawiedliwego sprawiły, że był oczywistym wyborem na przewodniczącego nowej Reichsvertretung (Delegacji Żydów w Rzeszy) od września 1933 roku.
W 1942 roku z innymi niemieckimi Żydami trafił do obozu Theresienstadt (w miejscowości Terezin), gdzie pełnił role nauczyciela, rabina i pocieszyciela, „człowieka prawego kroczącego wśród zła totalnego”. Po wyzwoleniu Baeck zapobiegł zabiciu w zemście strażników obozu i dbał o komfort i stan zdrowia chorych, zanim zaakceptował transport do Anglii. Zmarł w Londynie w 1956 roku.
Trudno jednoznacznie zdefiniować motywację Baecka do pozostania w Niemczech i zaakceptowania wywózki, jednak jego teksty i anegdoty o nim dostarczają pewnych informacji. W latach 1933–1942 Baeck był co najmniej pięciokrotnie aresztowany. Pierwszy raz w 1935 roku, kiedy to napisał modlitwę wchodzącą w skład Kol nidre (Wszystkich ślubowań), które odmawiane są przed wieczorem Jom Kipur, przedstawiając nie tylko swoje rozumienie sytuacji niemieckich Żydów, ale także odpowiadając na to ciężkie położenie, którą to odpowiedź Baeck prezentował przez całą erę rządów nazistów:
Nasza historia jest historią dostojności ludzkiej duszy oraz godności ludzkiego życia. W tych dniach żałoby i bólu, w niesławie i hańbie, zwrócimy nasze oczy ku dniom minionym. Z pokolenia na pokolenie Pan zbawiał naszych ojców i nas również zbawi w przyszłości. Chylimy nasze czoła przed Panem, stojąc wyprostowanymi przed ludźmi. Znamy naszą drogę i widzimy ścieżkę prowadzącą do celu.
