Zorganizowany opór zbrojny był jednym z kluczowych sposobów walki Żydów z prześladowaniami nazistów w okupowanej przez Niemcy Europie.
Żydzi formowali zbrojne grupy oporu w ponad 100 gettach na okupowanych terenach Europy Wschodniej. Założycielami tych grup oporu byli głównie młodzi mężczyźni i kobiety, którzy nie chcieli pozwolić Niemcom na decydowanie o tym, kiedy i jak zostaną zabici. Żydowskie ruchy młodzieżowe — w szczególności Haszomer Hacair — odgrywały kluczową rolę w formowaniu grup oporu.
Oprócz prób organizacji powstań żydowskie grupy podziemne pomagały Żydom w ucieczkach z gett oraz, gdy było to możliwe, w dołączaniu do grup partyzanckich celem walki z Niemcami i ich sojusznikami.
W niektórych gettach oraz w wielu obozach (na przykład w Treblince, Sobiborze czy Auschwitz) wybuchały powstania zbrojne. Najsłynniejszym było powstanie w getcie warszawskim, w którym bojownicy z getta stawiali czoła otaczającym ich oddziałom niemieckim przez prawie miesiąc, od 19 kwietnia do 16 maja 1943 roku.
