Żydzi stawiali opór nazistom na wiele sposobów: psychicznie, duchowo i moralnie.
W wielu gettach działał zbrojny ruch oporu. Najsłynniejszym przykładem są wydarzenia z kwietnia i maja 1943 roku, kiedy to pozostali w getcie warszawskim Żydzi stawiali czoła niemieckim żołnierzom przez blisko miesiąc. Niektórzy Żydzi dołączali do oddziałów partyzanckich lub innych grup oporu, walcząc z Niemcami na terenie całej okupowanej Europy.
Istniał również opór duchowy. Żydzi w gettach i obozach nie pozwalali się dehumanizować, czyli pozbawiać ich cech, które świadczyły o ich cywilizowaniu. Dlatego kiedy niemieckie władze zakazały Żydom w gettach nauczania dzieci, organizowane były tajne zajęcia. Żydzi organizowali również potajemne modlitwy, przestrzegali szabatu, świąt żydowskich oraz innych obrzędów religijnych.
Wreszcie Żydzi okazywali sobie wzajemne wsparcie moralne i emocjonalne w gettach i obozach, również w komorach gazowych. Istnieje wiele świadectw tego, jak Żydzi prowadzeni na śmierć śpiewali pieśni narodowe i religijne, a rodzice pocieszali swoje dzieci, stojąc nad grobami na chwilę przed egzekucją.
