Obóz koncentracyjny był instytucją stworzoną w nazistowskich Niemczech do przetrzymywania wrogów i przeciwników politycznych. Często sytuowane na obrzeżach dużych miast, obozy były widocznym dowodem na chętne korzystanie przez reżim nazistowski z przemocy i terroru, a także służyły do zastraszania i uciszania potencjalnej opozycji. Więźniowie obozów koncentracyjnych byli przetrzymywani w nieludzkich warunkach, głodzeni i poddawani torturom, a w niektórych obozach również eksperymentom medycznym.
Pierwszy taki obóz otwarto w Dachau nieopodal Monachium (Bawaria) w marcu 1933 r. We wczesnych latach reżimu więźniami byli komuniści, socjaliści, socjaldemokracji, świadkowie Jehowy, homoseksualiści, przestępcy i inni, których naziści traktowali jako odmieńców.
Po listopadzie 1938 r. i pogromie podczas Nocy kryształowej około 30 tysięcy niemieckich i austriackich Żydów zostało wyłapanych i uwięzionych w obozach koncentracyjnych. Po wybuchu II wojny światowej władze Niemiec rozszerzyły swoją sieć obozów koncentracyjnych. Obejmowała ona: obozy pracy przymusowej (takie jak *Neuengamme* w Niemczech), których celem było wykorzystywanie pracy więźniów na rzecz SS; obozy przejściowe (takie jak *Westerbork* w Holandii) ułatwiające deportację Żydów; oraz obozy zagłady, takie jak *Treblinka*, w których jedyną infrastrukturą były komory gazowe, kwatery SS oraz miejsca do sortowania rzeczy należących do ofiar.
