Konferencja bermudzka z kwietnia 1943 była spotkaniem rządów Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii w odpowiedzi na rosnącą presję na administrację Roosevelta do podjęcia działań przeciw wzmagającym się prześladowaniom i morderstwom europejskich Żydów. Jesienią 1942 roku Gerhardt Riegner ze Światowego Kongresu Żydów przekazał wieści o niemieckim planie wymordowania europejskich Żydów rabinowi Stephenowi Wise, prominentnemu liderowi żydowskiemu w Stanach Zjednoczonych. Gdy Departament Stanu USA niechętnie potwierdził ten raport, Wise zorganizował marsz w Madison Square Gardens w Nowym Jorku i osobiście lobbował u Roosevelta.
Sama konferencja jednakże była raczej zabiegiem PR-owym niż faktyczną dyskusją na temat możliwości ratunku. Bermudy zostały wybrane z myślą o uniknięciu obszernych relacji prasowych. Podobnie do konferencji w Evian w 1938 roku, agenda została uzgodniona wcześniej i wykluczała „radykalne” działania, takie jak zwiększenie kwot imigrantów do Stanów Zjednoczonych czy Mandatu Palestyny. Delegacje odrzuciły nawet możliwość rozmowy o wysyłaniu paczek więźniom obozów. Zamiast tego uczestnicy rozmawiali o przywróceniu Międzyrządowego Komitetu ds. Uchodźców, ciała utworzonego w Evian do negocjacji z nazistowskimi Niemcami, mimo iż w trzecim roku wojny nie było już strony, z którą można było negocjować. Konferencja nie osiągnęła niczego.
