War Refugee Board (WRB) została powołana w styczniu 1944 roku na mocy dekretu wykonawczego prezydenta Franklina Roosevelta. Dekret wykonawczy stwierdzał, że amerykańska polityka zakłada „podejmowanie działań w ramach swoich możliwości, aby ratować ofiary wrogiej opresji, które są w bezpośrednim niebezpieczeństwie zagrożenia życia, lub w inny możliwy sposób zapewnianie im pomocy i wsparcia w trakcie prowadzenia wojny”.
WRB pod przewodnictwem Johna Pehle’a współpracowała z organizacjami żydowskimi, grupami oporu oraz dyplomatami z krajów neutralnych, aby uratować możliwie jak najwięcej Żydów — czy to przebywających w ukryciu, czy w obozach koncentracyjnych — a także przekazywała pierwsze szczegóły mordów w Auschwitz amerykańskiej opinii publicznej w ramach kampanii mającej odwieść sprawców od dalszych podobnych działań. WRB we współpracy z American Joint Distribution Committee sponsorowały pracę szwedzkiego dyplomaty Raoula Wallenberga, który uratował tysiące Żydów w Budapeszcie, wystawiając im szwedzkie dokumenty zapewniające bezpieczeństwo. Mimo iż WRB uratowała dziesiątki tysięcy Żydów, po wojnie Pehle stwierdził, że było to „zbyt mało i zbyt późno”.
