Pierwszy niemiecki obóz koncentracyjny, [Dachau], został otwarty po powołaniu Hitlera na kanclerza w 1933 roku i pierwotnie przeznaczony był dla internowanych więźniów politycznych. Szybko się rozrósł i służył jako wzór dla przyszłych obozów koncentracyjnych w całej Europie.
Inne znaczące obozy koncentracyjne przed 1939 rokiem to Buchenwald, [Ravensbrück], Sachsenhausen oraz Mittelbau-Dora w Niemczech i Mauthausen w Austrii
Podczas wojny obozy były otwierane w całej okupowanej przez nazistów Europie: Theresienstadt (Terezin) w Czechosłowacji, Stutthof i Gross-Rosen w Polsce; Westerbork w Holandii czy Drancy we Francji.
Głównymi obozami śmierci, w których zginęło ponad 3 miliony Żydów, były Auschwitz-Birkenau, Bełżec, Chełmno, Majdanek, Treblinka i Sobibór, wszystkie ulokowane w okupowanej przez Niemców Polsce.
Pod koniec wojny obóz w Bergen-Belsen, pierwotnie przeznaczony dla uprzywilejowanych więźniów przeznaczonych do wymiany, stał się obozem koncentracyjnym dla Żydów wożonych po całej Europie z dala od postępujących sił alianckich. Na przełomie lat 1944–45 trafili tam więźniowie z obozu w Auschwitz i wielu innych, często po marszach śmierci, w wyniku czego populacja obozu znacznie przekroczyła jego docelową pojemność blisko 10 tysięcy więźniów. Podczas wyzwolenia przez Brytyjczyków w 1945 roku żołnierze znaleźli 60 tysięcy ocalałych cierpiących z powodu głodu i chorób, wśród których leżały niepogrzebane zwłoki.
[Dachau: pierwszy nazistowski obóz koncentracyjny utworzony w 1933 roku dla przeciwników reżimu. Służył jako centrum szkoleniowe SS oraz „wzorcowy” obóz koncentracyjny.
W roku 1937 został rozbudowany i pozostawał aktywny do 1945 roku. Brutalne warunki, przymusowa praca oraz eksperymenty medyczne przyczyniły się do liczby ofiar, której historycy nie potrafią jeszcze określić. W trakcie wojny zginęło tam co najmniej 28 tysięcy osób, w tym ci, którzy trafili tam po marszach śmierci. Obóz został wyzwolony przez amerykańskich żołnierzy 29 kwietnia 1945 r.]
[Ravensbrück: utworzony w 1939 r. obóz w Ravensbrück przeznaczony był niemal wyłącznie dla kobiet. Zlokalizowany został około osiemdziesiąt kilometrów na północ od Berlina. Mimo iż pierwszy transport liczył tylko około 900 kobiet, do 1942 roku jego populacja wynosiła około 10 tysięcy osób, a w styczniu 1945 roku przekraczała 50 tysięcy osób.
Trafiali tu więźniowie z ponad 30 krajów z różnych powodów. Przeciwnicy polityczni, „jednostki aspołeczne”, Świadkowie Jehowy, osoby niepracujące oraz winne złamania ustaw rasowych były osadzane razem z pospolitymi przestępcami. Wszystkie te grupy zmuszane były do pracy: pod koniec wojny było to centrum administracyjne sieci ponad 40 obozów. Z obozem w Ravensbrück nieodłącznie wiązały się kwestie wykorzystywania seksualnego oraz eksperymentów medycznych. W kwietniu 1945 roku strażnicy zmusili 20 tysięcy kobiet do udziału w marszu śmierci, zaraz przed wyzwoleniem obozu przez Armię Czerwoną w dniach 29–30 kwietnia 1945 r.]
