Holokaust był próbą wymordowania Żydów w Europie podjętą przez nazistowskie Niemcy oraz kolaborantów. W ciągu sześciu lat II wojny światowej systematyczne, biurokratyczne, ssponsorowane przez państwo i organizowane przez rząd prześladowania i represje wobec Żydów przyniosły śmierć sześciu milionom europejskich Żydów na całym kontynencie.
Prześladowania Żydów w Niemczech rozpoczęły się w 1933 roku — niemal natychmiast po dojściu nazistów do władzy. Systematyczne masowe mordy Żydów miały miejsce podczas II wojny światowej. Pierwotnie były to getta oraz masowe egzekucje w Europie Środkowej i Wschodniej. Następnie w latach 1941–45 rozpoczęły się deportacje do obozów śmierci w Auschwitz, Treblince i Bełżcu, najpierw z lokalizacji w okupowanej Polsce, a później z całej okupowanej Europy. Systematyczne mordy były nazywane przez nazistów ostatecznym rozwiązaniem kwestii żydowskiej.
W Związku Radzieckim Żydzi byli najczęściej mordowani podczas masowych egzekucji: niemal jedna trzecia ofiar Holokaustu została zabita w miejscu zamieszkania lub nieopodal, nie będąc przewiezionymi do gett czy obozów. Poszukiwania Żydów przez nazistów również nie ograniczały się wyłącznie do Europy: Żydzi z Trypolisu zostali deportowani do Bergen-Belsen, a inni z Bengazi zostali wysłani do obozu pracy w Austrii.
