هولوکاست کوششی از سوی آلمان نازی، متحدان و سایر همدستانش برای قتل یهودیان اروپا بود. در طول شش سال جنگ جهانی دوم، شکنجه و ظلم نظام‌مند، دیوان‌سالارانه، مورد حمایت رسمی و سازمان‌یافته توسط حکومت منجر به مرگ شش میلیون یهودی در سراسر قاره اروپا شد.
شکنجه یهودیان در آلمان از سال 1933، تقریباً بلافاصله پس از قدرت گرفتن نازی‌ها شروع شد. هرچند کشتار جمعی نظام‌مند یهودیان در طول جنگ جهانی دوم رخ داد. اما در ابتدا این امر به شکل تیراندازی جمعی و ایجاد قسمت‌های یهودی‌نشین در «اروپای مرکزی» و «اروپای شرقی» بود. سپس بین سال‌های 1941 و 1945 تبعید به مراکز کشتار مانند اردوگاه‌های Auschwitz (آشویتس)، Treblinka (تربلینکا) و Belzec (بلزک) آغاز شد. این تبعیدها از مناطق اشغالی در لهستان آغاز و سپس در سراسر اروپای اشغالی انجام شد. این مرحله از کشتار نظام‌مند، توسط نازی‌ها راه‌حل نهایی مسئله یهود نامیده شد.
با این حال در اتحاد جماهیر شوروی، یهودیان عمدتاً از طریق تیراندازی جمعی کشته شدند: تقریباً یک‌سوم قربانیان هولوکاست بدون اینکه به قسمت‌های یهودی‌نشین یا اردوگاه‌ها منتقل شوند، در محل زندگیشان، یا در نزدیکی آن کشته شدند. جستجوی نازی‌ها برای قربانیان یهودی محدود به اروپا نبود: یهودیانی از طرابلس به Bergen-Belsen (برگن-بلزن) تبعید شدند و یهودیان دیگری از بنغازی به اردوگاه کار اجباری در اتریش فرستاده شدند.
