«قوانین نورنبرگ» نام دو قانونی است که در دوران آلمان نازی در سپتامبر 1935 به تصویب رسید، یعنی قانون محافظت از خون آلمانی و عزت آلمانی و قانون شهروندی رایش. بر اساس قانون حفاظت از خون آلمانی و عزت آلمانی ازدواج بین آلمانی‌های یهودی و غیر یهود ممنوع بود، هرگونه رابطه جنسی بین آنها جرم به حساب می‌آمد و استخدام زنان آلمانی زیر 45 سال به‌عنوان خدمتکار توسط یهودیان ممنوع بود. هدف از «قانون شهروندی رایش» تعریف این بود که قانون نخست برای چه کسانی است. تنها افرادی که «خون آلمانی یا تبار آلمانی» داشتند می‌توانستند شهروند آلمانی باشند و یهودیان که به‌عنوان یک نژاد تعریف شده بودند، از شهروندی آلمانی محروم بودند و جایگاهشان به «رعایای مملکت» تقلیل یافته بود. طبق تعریف این قانون یهودی کسی بود که سه یا بیشتر از سه نسل از اجداد او خون یهودی داشته باشد که شامل افراد گراییده به مسیحیت و همچنین فرزندان و نوادگان چنین افرادی نیز می‌شدند. «قوانین نورنبرگ» زندگی روزانه یهودیان را در آلمان در پایین‌ترین و ابتدایی‌ترین سطح خود تحت تأثیر قرار می‌داد. این قوانین همچنین باعث بروز موج جدیدی از ممنوعیت‌های خودجوش علیه مشارکت یهودیان در زندگی در آلمان شدند که تحت عنوان [افراط‌گرایی مضاعف] شناخته می‌شد. [افراط‌گرایی مضاعف: واژه‌ای که توسط تاریخ‌دان آلمانی هانس مومسن ابداع شد تا نشان دهد که چگونه شرکت‌های آلمانی، سازمان‌های حرفه‌ای و حتی مجامع محلی در اجرای دستورات رژیم نازی در محروم کردن یهودیان از جامعه آلمان پا را فراتر می‌گذاشتند.]
