آزار و اذیت یهودیان توسط نازی‌ها در آوریل 1933 همزمان با تصویب «قانون احیای خدمات شغلی کشوری» شروع شد که براساس آن کارمندان «به لحاظ سیاسی غیرقابل اعتماد» مناسب خدمت در پست‌های دولتی نبودند. این قانون بعداً تبدیل به یک قانون کشوری و فدرال شد که دسترسی یهودیان و دیگر غیر-آریایی‌ها را به مشاغل، سازمان‌ها، نهادهای علمی و بخش‌هایی از زندگی اجتماعی و هنر، مانند اجرای نمایش یا سینما منع می‌کرد. «قوانین نورنبرگ»، که به‌صورت قانونی هرگونه رابطه اجتماعی و شخصی بین یهودیان و غیر یهودیان را ممنوع می‌کرد، بخش مهمی از این فرآیند را بر عهده داشت.
سازمان‌های حرفه‌ای و دیگر سازمان‌ها نیز جلوتر از قوانینی که آنها را مجاب به چنین کاری می‌کرد به تصویب اقدامات ضد یهودی پرداختند، که این فرآیند به‌عنوان [افراط‌گرایی مضاعف] شناخته شد.
[افراط‌گرایی مضاعف: واژه‌ای که توسط تاریخ‌دان آلمانی هانس مومسن ابداع شد تا نشان دهد که چگونه شرکت‌های آلمانی، سازمان‌های حرفه‌ای و حتی مجامع محلی در اجرای دستورات رژیم نازی در محروم کردن یهودیان از جامعه آلمان پا را فراتر می‌گذاشتند.]
