Nazilerin Yahudilere olan zulmü, Nisan 1933’te, “politik olarak güvenilmez” olarak nitelendirilen çalışanların hizmet vermekte yetersiz görüldüğü “Profesyonel Kamu Hizmetinin Yenilenmesi Kanunu” ile başladı. Bu kanun daha sonra Yahudileri ve diğer Ari olmayan kişileri, belirli meslekler, kurumlar, akademik organizasyonlar, sosyal hayat ve sahne veya ekran performansı da dahil olmak üzere sanat alanlarından dışlayan devlet kanunları ve federal kanunlara dönüştü. Yahudi olan ve olmayan kişiler atasında sosyal ve kişisel teması yasal olarak yasaklayan Nürnberg Kanunları, bu sürecin özellikle önemli olan bir parçasıydı.
Profesyonel ve diğer kurumlar da kanunlardan önce bu tür yasaklamalar getiren ve [kümülatif radikalleştirme] olarak bilinen Yahudi karşıtı tedbirler devreye soktu.
[kümülatif radikalleştirme: Alman tarihçi Hans Mommsen tarafından, Alman iş yerleri, profesyonel kurumlar ve hatta yerel yönetimlerin, Yahudileri Alman toplumundan dışlamak için Nazi hükümetinin talimatlarından da fazlasını nasıl yerine getirdiğini tanımlamak için oluşturulan bir terim.]
