Prześladowania Żydów przez nazistów rozpoczęły się w kwietniu 1933 roku wraz z przyjęciem „Ustawy o przywróceniu zawodowej służby cywilnej”, która wskazywała „niepożądanych urzędników służby cywilnej”, których należało zwolnić. Następnie została ona przemieniona w przepisy krajowe i federalne wykluczające Żydów i innych „nie-Aryjczyków” z pełnienia określonych zawodów, uczestnictwa w organizacjach, instytucjach akademickich, pewnych obszarach życia społecznego i sztuki, w tym występów na scenie oraz na ekranie. Ustawy norymberskie, prawnie zakazujące społecznych i osobistych kontaktów z Żydami i osobami innego pochodzenia, odegrały szczególnie ważną rolę w tym procesie.
Organizacje zawodowe i inne również sięgały po środki wymierzone w Żydów, często wykraczając poza zobowiązujące je do tego prawa. Proces ten jest określany mianem [kumulacyjnej radykalizacji].
[kumulacyjna radykalizacja: termin ukuty przez niemieckiego historyka Hansa Mommsena do opisania, jak niemieckie firmy, organizacje zawodowe, a nawet władze lokalne przekraczały dyrektywy reżimu nazistowskiego, wykluczając Żydów ze społeczeństwa niemieckiego.]
