Ustawy norymberskie to nazwa nadana dwóm ustawom przyjętym w nazistowskich Niemczech we wrześniu 1935 roku: Ustawy o ochronie krwi niemieckiej i niemieckiej czci oraz Ustawy o obywatelstwie Rzeszy.
Ustawa o ochronie krwi niemieckiej i niemieckiej czci zakazywała Niemcom małżeństw z Żydami i pozostałymi rasami, zabraniała stosunków seksualnych, a także zabraniała Żydom zatrudniania niemieckich kobiet przed 45 rokiem życia jako pomocy domowych.
Ustawa o obywatelstwie Rzeszy określała, kogo dotyczy pierwsza ustawa. Obywatelami Niemiec mogły być wyłącznie osoby „krwi niemieckiej lub pokrewnej”, a Żydzi definiowani jako rasa były pozbawianie obywatelstwa niemieckiego oraz otrzymywali status „poddanych Rzeszy”. Prawo definiowało Żyda jako osobę, której troje lub więcej dziadków i babć było Żydami, w tym konwertytami na chrześcijaństwo bądź dziećmi lub wnukami konwertytów.
Ustawy norymberskie wpłynęły na codzienne życie wszystkich Żydów w Niemczech, w tym w najbardziej podstawowych i intymnych obszarach. Prawo wywołało również nową falę zakazów uczestnictwa Żydów w życiu publicznym Niemiec, znanych jako [kumulacyjna radykalizacja].
[kumulacyjna radykalizacja: termin ukuty przez niemieckiego historyka Hansa Mommsena do opisania, jak niemieckie firmy, organizacje zawodowe, a nawet władze lokalne przekraczały dyrektywy reżimu nazistowskiego, wykluczając Żydów ze społeczeństwa niemieckiego.]
