هنگامی که جبهه شرقی در تابستان 1944 فرو پاشید، نازی‌ها انتقال زندانیان را به اردوگاه‌هایی که در غرب لهستان اشغالی دایر شده بود، به سمت رایش، شروع کردند. با فرا رسیدن زمستان، هزاران زندانی گرسنه را به سمت غرب روانه کردند که بیشترشان با پای پیاده بودند (بعضی وقت‌ها در واگن‌های روباز فرستاده می‌شدند) و چیزی جز لباس فرم نازک زندان را بر تن نداشتند. سربازان آلمانی دستور داشتند تا به زندانیانی که نمی‌توانستند همراه با دیگران حرکت کنند یا زندانیانی که از واگن پیاده می‌شدند، شلیک کنند. به‌علاوه، هزاران نفر بر اثر گرسنگی، خستگی و قرار گرفتن در دمایی که در آن زمستان پایین‌تر از 17- درجه سانتی‌گراد (0 درجه فارنهایت) بود، جان باختند. از این جابه‌جایی‌های زندانیان، امروزه با عنوان راهپیمایی‌های مرگ یاد می‌شود.
تخلیه زندانیان به سه دلیل انجام می‌شد: نمی‌خواستند زندانیانی که شاهدی برای جنایت‌های نازی‌ها بودند، توسط ارتش سرخ آزاد شوند (همان اتفاقی که در ژوئیه 1944 در اردوگاه Majdanek (مایدانک) رخ داده بود)؛ می‌خواستند زندانیانی را که نیروی کار بالقوه بودند حفظ کنند؛ بر این باور بودند که می‌توانند از زندانیان یهودی به‌عنوان گروگان یا ابزاری برای مذاکرات با متفقین استفاده کنند.
گزارش‌های راهپیمایی‌های مرگ از دلخراش‌ترین گزارش‌های هولوکاست است. بازماندگان، حرکت کند فرسایشی و توحش مداوم را به یاد دارند. مسیر یکی از آخرین راهپیمایی‌های مرگ را که در ژانویه 1945 از اردوگاه Auschwitz (آشویتس) شروع شده بود، می‌توان با دنبال کردن گورهای دسته جمعی ردیابی کرد؛ گورهایی که توسط روستاییان لهستانی و اهالی شهرهای اطراف مسیر پیدا شده است.
