شمول زیلگیلبویم (1943-1895) سیاستمدار سوسیالیست یهودی - لهستانی و عضو دولت در تبعید لهستان بود که در ماه مه 1943 در اعتراض به عدم تحریم آلمان از جانب متفقین به دلیل کشتار یهودیان اروپایی و به ویژه شکست قیام گتو ورشو، در لندن خودکشی کرد.
زیگیلبویم یکی از ده فرزند خانواده‌ای از طبقه کارگر در استان لوبلین (Lublin) لهستان بود. این خانواده در ابتدای جنگ جهانی اول به شهر خلم (Chelm) نقل مکان کردند و در سال 1917 زیگلیبویم در اولین گردهمایی عمومی اتحادیه کارگران یهودی - که بیشتر تحت عنوان بوند (Bund) شناخته می شدند - به عنوان نماینده این شهر شرکت کرد. در سال 1920 از وی خواسته شد كه برای گسترش فعالیت سیاسی خود به ورشو نقل مکان کند. زیگیلبویم در سال 1924، عضو کمیته مرکزی بوند شد وتا زمان مرگ در این پست باقی ماند. در سال 1936، برای ادامه فعالیت در بوند به لودز (Lodz) فرستاده شد و در سال 1938 به عنوان مشاور شورای شهر انتخاب شد.
در آغاز جنگ، زیگیلبویم در دفاع از ورشو مشارکت کرد. هنگامی که آلمانی‌ها خواستار گروگان گیری در شهر شدند، زیگیلبویم داوطلب شد که یکی از گروگان‌ها باشد. وی پس از آزادی به عضویت یودنرات (Judenrat) درآمد، اما اعضای دیگر بوند با ترس از عواقب مخالفت شفاهی وی با سیاست گتوزایی، او را ترك كردند. زیگیلبویم ابتدا به بلژیک پناه برد اما همزمان با حملات سال 1940 مجبور شد ابتدا به فرانسه و سپس به ایالات متحده فرار کند. وی در سال 1942، به لندن آمد
و از مارس 1942، به همراه ایگناسی شوارزبارت صهیونیست ( Ignacy Schwarzbar)، دوعضو یهودی دولت در تبعید لهستان در لندن شدند. بعداً در همان سال زیگیلبویم مقاله‌ای با عنوان؛ همین حالا متوقف کنید: قتل عام یهودیان در لهستان را از وی منتشر شد که مورد استقبال زیادی قرار نگرفت. در دسامبر همان سال، پس از ملاقات با یان کارسکی (Jan Karski)، قاصد زیرزمینی لهستانی اسنادی که توسط گروه بایگانی مخفی نگه داشته می‌شد، اونگ شباتبات (Oneg Shbatbat) در داخل گتوی ورشو، زیگیلبویم در رسانه BBC اسنادی را نشان داده و تقاضای مقابله با "بزرگترین جنایت تاریخ بشری" را می‌کند.
چهار ماه بعد، در 19 آوریل 1943، افتتاحیه‌ی کنفرانس برمودا با آغاز قیام گتو ورشو همزمان شد.
در اوایل ماه می، زیگیلبویم، که قبلاً از دخالت متفقین ناامید شده بود، از مرگ همسر و فرزند بزرگترش در گتو ورشو مطلع شد. در 11 مه ، وی نامه ای به رئیس جمهور لهستان راكویویچ (Rackiewicz) و نخست وزیر ولادیسلاو سیكورسكی(Wladyslaw Sikorski) نوشت و از سکوت متفقین و دولت لهستان انتقاد كرد. وی سرانجام خودکشی کرد. جسد وی به طبق وصیت خودش به عنوان اعتراضی نمادین سوزانده شد. پسر جان به در برده‌ی زیگلیبویم، جوزف، خاکستر جسد او را از کوره جسد سوزی گلدرز گرین (Golders Green) لندن در سال 1959 تحویل گرفت. پس از آنكه جامعه یهودیان محلی از اجازه دفن خاکستر وی امتناع کردند، خاکسترش به ایالات متحده منتقل و در سال 1961 در شمال نیویورک دفن شد.
برای گرامیداشت یاد زیگیلبویم یک بنای یادبود در ورشو تاسیس و نشان‌های یادبود در لندن و خلم نصب شد.
این بنای یادبود در ورشو واپسین گفته‌های او را در نقل می‌کند که می‌گفت: "من نمی توانم ساکت باشم و به زندگی ادامه بدهم در حالی که بقیه یهودیان لهستانی، که من نماینده آن‌ها هستم، به قتل می رسند."
