نازی‌ها بر اساس قوانین نژادپرستانه خود یهودی‌ها را از کسانی که در "خط‌های نژادی" نبودند بر مبنای این اصل دروغین که یهودیت یک ارث بیولوژیکی است جدا می‌کردند. در فاصله سالهای 1939 تا 1945، بسیاری از یهودیان در سراسر اروپا برای تسهیل در اجرای قوانین نژادپرستانه نازی‌ها، ملزم به پوشیدن نشان‌هایی بودند که آنها را از سایر شهروندان متمایز می‌کرد. به این صورت آنچه هایندریش از آن تحت عنوان "کنترل یهودیان بوسیله چشمان مراقب همه مردم" نام می‌برد محقق می‌شد. علاوه بر این زندانیان یهودی در بند اردوگاههای موقت با چسباندن مثلث‌های رنگی از دیگران متمایز می‌شدند. اگرچه اصطلاح "ستاره زرد" به نمادی مهم از هولوکاست تبدیل شده بود، اما صحیح‌تر آن است که از اصطلاح "نشان‌های یهودی" به جای ستاره‌ی زرد استفاده شود، چرا که این نشان‌ها دارای طرح‌ها و رنگهای متنوعی بودند.
در سده‌هایپیش از هولوکاستیهودیان ملزمبه استفاده از پوشش هایی با رنگهای خاص بودند.. از نخستین نمونه‌های استفاده از نشان‌ها برای شناسایی یهودیان می‌توان بغداد قرون نهم و دهم میلادی را نام برد.
اولین سوابق استفاده از این روش در اروپا در زمان شورای چهارم لاتری در سال 1215 بود که بلافاصله منجر به ایجاد موجی از رفتار خشونت‌آمیز ضد یهودی واخراج آنها شد. استفاده از لباس یا نشان‌های شناسایی باعث تقویت اختلاف بین جوامع شده و باعث شد که یهودیان به اهدافی تبدیل شوند که به راحتی قابل شناسایی بوده و مورد آزار و اذیت قرار گیرند.
در طول هولوکاست، زندانیان یهودی مجبور به داشتن نشانی متشکل از ستاره داود و یک مثلث زرد رنگ ( به این معنی که یهودی‌هایی هستند که تابع قوانین نژادپرستانه نازی‌ها می‌باشند) ونیز مثلث دیگری با رنگ متمایز که بیانگر نوع "جرم" آنها بود، بر روی لباس‌های خود بودند. بیشتر یهودیان به عنوان زندانیان "سیاسی" طبقه بندی می شدند و نشان مشخصه‌ی آنها متشکل از مثلثی قرمز (رنگی که به زندانیان سیاسی داده می شد) بود که بر روی زمینه‌ای زرد رنگ قرار داشت.
یهودیان در دولت فراگیر (لهستان اشغالی به آلمان ضمیمه نشده بود) از نوامبر سال 1939 ملزم به استفاده از نشان‌های مشخص شده بودند. این نشان یک بازوبند سفید بود که ستاره داود به رنگ آبی بر روی آن نقش بسته بود و کلیه یهودیان پس از 10 سالگی ملزم به بستن آن بودند. اقدامات مشابهی در مورد یهودیان مقیم اتحاد جماهیر شوروی پس از حمله آلمان در ژوئن 1941 صورت پذیرفت.
أُرغم اليهود في حييّ فارثيلاند وسيليزيا اليهوديين على وضع شارات قبل ذلك التاريخ بكثير. سلوفاكيا ورومانيا أيضًا فرضتا النجمة في سبتمبر 1941.
في الدول الأخرى، فُرضت النجمة في بلجيكا وهولندا وفرنسا تحت الاحتلال الألماني في ربيع 1942، كجزء من عمليات الترحيل الجماعية لهؤلاء اليهود. في أغسطس 1942، صدر مرسوم بفرض وضع النجمة في بلغاريا، لكن لم يضعها إلا القليل من اليهود. آخر دولة فرضت وضع النجمة كانت المجر في مارس 1944، بعد الغزو الألماني للبلاد.
در آلمان و رایش، پیشنهادهایی برای شناسایی یهودیان با نشان یا علائم مشخص در سال 1938 مطرح شد اما پس از ایجاد گتوها منتفی شد.
از 1 سپتامبر 1941، تمام یهودیان ساکن در رایش ملزم به نصب ستاره زرد شدند. اندکی پس از آن، نخستین آلمانی‌های یهودی به شرق تبعید شدند. یهودیان در گتوهای وارثلند (Wartheland) و سیلسیا (Silesia) به زودی مجبوربه استفاده از این نشان‌ها شدند. اسلواکی و رومانی نیز در سپتامبر 1941 این ستاره را معرفی کردند.
از دیگرسو، این ستاره در بهار سال 1942 در بلژیک، هلند و فرانسه تحت اشغال آلمان نیز، به عنوان بخشی از پروسه تبعیدهای گسترده یهودیان معرفی شد. در آگوست سال 1942، فرمانی مبنی بر نیاز به استفاده از ستاره در بلغارستان اعلام شد، اما از جانب یهودیان نسبتاً کمی اجرا شد. آخرین کشوری که استفاه از این ستاره را به یهودیان تحمیل کرد مجارستان در مارس 1944 و به دنبال حمله آلمان به این کشور بود.
