Irena Sendler (1910–2008) była polską działaczką społeczną, która pomagała warszawskim Żydom podczas okupacji niemieckiej. Została wiodącą aktywistką Żegoty po jej utworzeniu jesienią 1942 roku. Od 1943 roku, jako kierownik referatu dziecięcego, używała swoich kontaktów z sierocińcami i innymi instytucjami, aby znaleźć kryjówki dla dzieci. Dokładna liczba dzieci, które uratowała dzięki swoim wysiłkom, nie jest znana, ale szacuje się, że może sięgać nawet 2500.
Sendlerowa miała zaledwie 29 lat, gdy Niemcy rozpoczęli okupację Warszawy na początku II wojny światowej. Ryzykowała życiem, aby uzyskać dostęp do warszawskiego getta po jego zamknięciu w listopadzie 1940 roku. Uzyskała pozwolenie na inspekcję warunków sanitarnych. Wykorzystywała ten dostęp do wyprowadzania ludzi z getta. Gdy po „wielkiej deportacji” latem 1942 roku utworzona została Żegota, Sendlerowa została jej wiodącą aktywistką i skupiała się na wyprowadzaniu ocalałych i znajdowaniu im kryjówek.
We wrześniu 1943 roku została mianowana kierownikiem referatu dziecięcego i pomagała umieszczać dzieci osierocone w wyniku ostatecznego zniszczenia getta w sierocińcach i instytucjach religijnych w Warszawie i Lublinie oraz w innych miejscach. W październiku 1943 roku została aresztowana i trafiła do Pawiaka, gdzie otrzymała wyrok śmierci. Została jednak zwolniona w lutym 1944 roku po tym, jak polskiemu podziemiu udało się przekupić odpowiednich urzędników. Po zwolnieniu i krótkim okresie ukrywania się Sendlerowa kontynuowała działalność w ruchu oporu. Zapytana o swoje czyny odpowiedziała: „Byłam uczona przez ojca, że gdy ktoś tonie, nie pytasz, czy umie pływać, tylko wskakujesz mu na pomoc”. Została uhonorowana tytułem Sprawiedliwej wśród Narodów Świata w 1965 roku. Zmarła w 2008 roku w Warszawie w wieku 98 lat.
