Nazi Almanyası, totaliter bir rejim olarak ideolojisini - ve böylece antisemitizmini - Alman toplumunun her yönüne dahil etmeye çalıştı. Josef Goebbels’in emrindeki Reich Propaganda ve Halkı Aydınlatma Bakanlığı Alman kültürel hayatını kontrol altında tutarken, profesyonel kurumlar, gençlik hareketleri ve iş gücünün kontrolü ile de bireylerin ideolojiden kaçınabilecekleri çok az alan olması sağlanıyordu. Propagandanın, uzun yüz yıllar boyunca Yahudi nefretini yaymak için kullanılan alışılmış görseller, temalar ve eklemelerden faydalandığını hatırlamak önemlidir.
Goebbels’in bakanlığı yönetimindeki basın, alıcıya göre kişiselleştirilmiş antisemitik propagandayı yaymaktaydı. Tutucu Naziler, Julius Streicher’ın Der Sturmer adlı yayınındaki mide bulandırıcı, neredeyse pornografik içeriği onaylarken, diğer gazeteler ise haber yapma konusunda ayrıntılı kurallara uymak zorunda olup aksi takdirde toplama kamplarında mahkûm olma riskiyle karşı karşıyaydılar. Radyo, haber bültenleri, tiyatro ve müzik de aynı şekilde idare edilmekteydi.
1930’lu yılların teknolojik harikası film de propaganda yayma araçlarından biriydi. Öjenik ve ırksal politikaların yoğunluğunu desteklemek adına, ideolojiyi güçlendiren “belgesel” filmler yapılmaktaydı: örnek vermek gerekirse; bu filmler, fiziksel ve zihinsel engellilerin “yaşadığı hayatın bir yük” olduğu görüşünü yaymaktaydı. 1940 tarihli Der ewige Jude (Ölümsüz Yahudi) filmi, Varşova ve Lodz’daki açlık ve yoksulluk çekmekte olan halkın görüntülerinin yanı sıra kanlı hayvan kurbanı ritüellerini, Yahudi hayatının “tipik” sahneleri olarak göstermekteydi. Rejimin karşıtları dahi filmin etkisinin gücünü hissettiğini belirtmekteydi. Goebbels aynı zamanda uzun metrajlı filmlerin de propaganda olarak yapılmasını desteklemekteydi. Jud Suss veya Rothschil Ailesi (her ikisi de 1940 tarihli) gibi filmler, savaş zamanının zorluklarını akıldan silmeyi hedefleyen romantik veya “heyecan verici” hikayeler aracılığıyla antisemitik ideolojiyi güçlendirmekteydi.
Genç kişilere Nazi propagandasında öncelik verilmekteydi. Antisemitik fikirleri yaymanın en zararlı yollarından biri, okullardaki ders programlarıydı. Öğretmenlik mesleğinin son derece yüksek bir oranda Nazileştirilmesi ile tutarlı bir şekilde, “Irksal Bilim” ders programına dahil edilmekte ve çocuklara Yahudilerin ve Nazi toplumsal görüşüne katılmayanların “karakteristik özellikleri” öğretilmekteydi. Diğer konulardaki problemler ve derslere de ideolojik bir yorum katılmaktaydı - örneğin matematik sınavlarında, ne kadar gıdanın “faydasız yiyiciler” tarafından tüketildiği sorulmaktaydı. Okuldaki sürekli propagandanın ardından gençlik hareketlerinin akşam oturumları bir tür şüphecilik ve isyan havası yarattıysa da, pek çok genç günün tamamını bir çeşit propagandaya maruz kalarak geçirmekteydi.
Propaganda malzemelerinden para kazanma girişimleri çeşitli kalitelerde olabilmekteydi. Örneğin, Streicher’ın kitabı Der Giftpilz (Zehirli Mantar) 1938 yılında yayımlanmasının ardından okullarda yaygın bir şekilde kullanılmaktaydı. Aynı yıl, Dresden’den bir şirket olan Günther and Co, Juden Raus! (Yahudiler Dışarı!) adı verilen Ve oyuncuların “Yahudileri” toplayarak “Filistin Mandası”na sürdükleri bir çocuk masa oyununu piyasaya sürdü. Kutudaki neşeli pazarlama dili, antisemitizmin sosyal açıdan kabul edilebilirliğine bir kanıt niteliğinde olsa da, oyun SS tarafından Nazi hedeflerini hafife almak ve uluslararası karşıtlık için bir hedef oluşturmakla eleştirildi.
