مأموران آلمانی یهودیان ساکن آلمان را از طریق سوابق معمول آنها که توسط یک دولت مدرن گردآوری شده بود شناسایی می‌کردند. آنها از مدارک سرشماری، مدارک مالیات، فهرست‌های عضویت در کنیسه‌ها، مدارک کلیسا (برای یهودیان تغییر دین داده)، فرم‌های ثبت‌نام روزانه اما اجباری پلیس استفاده می‌کردند، از بستگان سؤال می‌پرسیدند و از اطلاعات دریافتی از همسایگان و کارمندان شهرداری استفاده می‌کردند.
در مناطق تحت اشغال آلمان نازی یا شرکای متحد او، یهودیان اغلب از طریق فهرست‌های عضویت جامعه یهودیان، مدارک شناسایی شخصی، مدارک سرشماری به دست آمده و سوابق پلیس و همچنین با استفاده از شبکه‌های جاسوسی محلی شناسایی می‌شدند. قوانین نژادپرستانه آلمان هر فردی را که سه یا بیشتر از سه نسل از اجدادش یهودی بودند، فارغ از اینکه وی چه هویت مذهبی یا حرفه‌ای داشته باشد، «یهودی» تلقی می‌کردند. تغییر دین به مسیحیت تا دو نسل به عقب غیرقانونی خوانده شد تا نظریه‌های نژادپرستانه نازی رسمیت یابند و بنیان نهاده شوند.
