Niemieccy urzędnicy identyfikowali Żydów mieszkających w Niemczech za pomocą normalnych metod działających w nowoczesnych państwach. Używali dokumentów ze spisu ludności, dokumentów podatkowych, list z synagog i parafii (w przypadku konwertytów żydowskich), rutynowych, ale obowiązkowych formularzy rejestracyjnych, przesłuchań krewnych, a także informacji dostarczanych przez sąsiadów i urzędników gminnych.
Na terytoriach okupowanych przez nazistowskie Niemcy lub państwa Osi Żydzi byli identyfikowani w większości na podstawie list przynależności do gmin żydowskich, dokumentów osobistych, spisów ludności i dokumentów policyjnych, a także lokalnych siatek wywiadowczych. Niemieckie prawa rasowe identyfikowały „Żyda” jako każdą osobę, której jeden z dziadków lub jedna z babć miała pochodzenie żydowskie, bez względu na ich tożsamość religijną czy kwestię praktykowania. Konwertyci na chrześcijaństwo byli nieuznawani do dwóch pokoleń wstecz, formalizując i umacniając nazistowskie teorie rasowe.
