همزمان با شدت گرفتن آزار و اذیت و ظلم و ستم آلمان نازی نسبت به یهودیان در آلمان و در کشورهای اروپایی تحت اشغال نازی‌ها در طول سال‌های نخست جنگ جهانی دوم، جزئیاتی در خصوص حبس یهودیان در قسمت‌های یهودی‌نشین و بعداً انتقال آنها به اردوگاه‌های کار اجباری توسط سازمان‌های بین‌المللی یهودی و دول در تبعید کشورهای اشغال‌شده در اختیار دول متفقین و رسانه‌ها قرار گرفت. اگرچه این گزارش‌ها همیشه دقیق نبودند، با این حال تصویر کلی آزار و اذیت گسترده یهودیان در آنها روشن بود.
در ساعات اولیه روز 7 دسامبر 1939، روزنامه نیویورک تایمز خبر ویژه‌ای را به چاپ رساند که حکایت از اعتراض عمومی کمیته اجرایی «کنگره جهانی یهود» نسبت به این واقعیت داشت که یهودیان لهستانی را مجبور به تجمع در «قرارگاهی» در منطقه لوبلین لهستان کرده بودند و این افراد در معرض گرسنگی و رفتار غیرانسانی قرار داشتند.
دو سال بعد، در 30 ژوئن 1942، همان روزنامه مقاله‌ای با عنوان «قتل عام 1 میلیون یهودی به دست نازی‌ها» را منتشر کرد که در آن «کنگره جهانی یهود» به گزارش اطلاعات واصله از دولت لهستان در لندن پرداخته بود مبنی بر اینکه نازی‌ها یک «کشتارگاه بزرگ برای یهودیان» در اروپای شرقی برپا کرده‌اند.
مقالات مشابه در جراید بریتانیا نیز به چاپ رسیدند: ژوئن 1942، دیلی تلگراف مقاله‌ای در توضیح سرنوشت یهودیان اروپایی با عنوان «بزرگترین قتل عام در تاریخ بشر» منتشر کرد، اگرچه این خبر در صفحه پنجم این روزنامه شش صفحه‌ای جای گرفته بود.
در اوت 1942، وزارت خارجه ایالات متحده و همچنین دفتر وزارت خارجه بریتانیا توسط تلگراف ارسالی گرهارت ام ریگنر، نماینده ژنو در «کنگره جهانی یهود»، مطلع شدند که برنامه دولت آلمان این است که «همه یهودیان در کشورهای تحت اشغال یا تحت کنترل» آلمان «بعد از انتقال به اردوگاه‌های کار اجباری» در شرق «باید نابود شوند تا یک‌بار برای همیشه مسئله یهود در اروپا حل شود».
