Wraz z intensyfikacją prześladowań i opresji Żydów w Niemczech i okupowanej Europie ze strony nazistowskich Niemiec w pierwszych latach II wojny światowej szczegóły dotyczące więzienia Żydów w gettach oraz deportacji do obozów koncentracyjnych były dostarczane rządom aliantów oraz mediom przez międzynarodowe organizacje żydowskie oraz rządy na uchodźstwie okupowanych krajów. Mimo iż raporty te nie zawsze były dokładne, ogólny obraz powszechnego prześladowania był nad wyraz czytelny.
Już 7 grudnia 1939 roku New York Times opublikował publiczny protest kierownictwa Światowego Kongresu Żydów przeciw umieszczeniu polskich Żydów w „rezerwacie” pod Lublinem, gdzie padali ofiarą głodu i nieludzkiego traktowania.
Dwa lata później, 30 czerwca 1942 r., ta sama gazeta opublikowała artykuł z nagłówkiem „Milion Żydów zgładzonych przez nazistów”, w którym Światowy Kongres Żydów podawał informacje otrzymane od polskiego rządu w Londynie, że naziści stworzyli „rzeźnię dla Żydów” w Europie Wschodniej.
Podobne artykuły pojawiły się w prasie brytyjskiej: w czerwcu 1942 r. Daily Telegraph opublikowało artykuł opisujący losy europejskich Żydów jako „największą masakrę w dziejach ludzkości”, mimo iż tekst na ten temat znalazł się na szóstej stronie gazety.
W sierpniu 1942 r. Departament Stanu USA oraz Biuro Spraw Zagranicznych Wielkiej Brytanii dowiedziały się z telegramu wysłanego przez Gerharta M. Riegnera, przedstawiciela Światowego Kongresu Żydów w Genewie, o planach niemieckiego rządu zakładających, że „wszyscy Żydzi w krajach okupowanych lub kontrolowanych” przez Niemcy „po deportowaniu i umieszczeniu w obozach koncentracyjnych” na wschodzie „powinni zostać eksterminowani celem ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej w Europie.”
