تنها حدود 120 یهودی دانمارکی از جمعیت حدود 6,000 نفری یهودیان این کشور- در قبل از شروع جنگ- در طول جنگ جهانی دوم جان باختند. این امر ناشی از وجود سه عامل مهم بود: اولاً، امتناع مقامات و غیرنظامیان دانمارکی از همکاری با نازی‌ها جهت شناسایی وگردآوری یهودیان، دوماً، استقلال عمل زیادی که به مقامات دانمارک تحت اشغال اعطا شده بود و سوماً، زمینه سیاسی دانمارکی‌ها در زمان تبعید بزرگ که باعث شک و تردید آلمان‌ها در مورد این عملیات شد. همه این عوامل در کنار وسعت کم وجمعیت همگن دانمارک آنها را قادر ساخت تا در یک حرکت ملی امنیت یک جمعیت یهودی کاملا بومی را، در وهله نخست با پناه دادن ومخفی کردن آنها و سپس با انتقال آنها به کشور بی طرف سوئد، تامین کنند.
آلمانی‌ها در سال 1940 به دانمارک حمله کردند. تعداد کل یهودیان ساکن دانمارک در حدود 7،500 نفر بود: از این تعداد 6,000 دانمارکی و بقیه پناهندگان آلمانی و اروپای شرقی بودند.
به دانمارک اجازه داده شد که به عنوان یک کشور "آریایی"، در امور داخلی تقریباً استقلال کامل خود را حفظ کند، مضافاً براینکه دولت از اجرای قوانین تبعیض آمیز علیه یهودیان یا نسبت به اموال آنها خودداری کرد.
پس از استعفای دولت دانمارک به دلیل خودداری از اجرای احکام صادره از جانب دولت آلمان علیه نهضت‌های مقاومت و افرادی که فعالیت خرابکارانه انجام می‌دادند، در اوت 1943 قانون مقررات نظامی از سوی آلمان‌ها در دانمارک اعلام شد. در سپتامبر سال 1943، هیتلر با درخواست ژنرال نازی ورنر بست (Werner Best) مبنی بر تبعید یهودیان دانمارکی موافقت کرد. با این حال، بست با تردید به این قضیه که آیا این اقدام سیاسی توجیه‌پذیر است یا خیر نگاه کرده و به دانمارکی‌های غیریهودی هشدار داد. شبکه ای از مقامات دانمارک، رهبران جامعه یهودی و غیرنظامیان دانمارکی، اقدام به مخفی کردن یهودی‌ها، عمدتاً در مناطق ساحلی نمودند. طی حدود یک ماه، ماهیگیران یهودیان را به کشور بی طرف سوئد انتقال دادند. در نتیجه این اقدام جمعی، تعداد کمی از یهودیان در نتیجه تلاش برای گردآوری در تاریخ 1 اکتبر پیدا شدند. با امتناع پلیس دانمارک از همکاری، این گردآوری با شکست مواجه شد: فقط حدود 470 یهودی پیدا شد و به ترزین اشتاد تبعید شدند. تقریباً همه یهودیانی که در سال 1943 قاچاق شدند، در سال 1945 به دانمارک بازگشتند.
