وقتی نازی‌ها یهودیان را مجبور به زندگی در قسمت‌های یهودی‌نشین کردند، شوراهایی متشکل از اعضای برجسته جامعه ایجاد کردند تا خدمات اجتماعی اساسی را برای ساکنان قسمت یهودی‌نشین تأمین کنند. این شوراها با مقامات آلمانی در ارتباط بودند و تضمین می‌کردند که دستورات نازی‌ها و مقررات آنان در قسمت‌های یهودی‌نشین اجرا شود.
نازی‌ها در موعد مقرر برای تبعید یهودیان، از سران این شوراها، که Judenräte (شوراهای یهودیان) نام داشتند (مفرد آن به آلمانی Judenrat است) می‌خواستند تا فهرستی از یهودیان را برای فرستادن به تبعید بنویسند. رهبران Judenrat (شورای یهودیان) که از این دستور سرپیچی می‌کردند، اگر جان سالم به در می‌بردند از مقامشان برکنار می‌گشتند و افرادی جایگزین آنان می‌شدند که از دستورات آلمانی‌ها پیروی کنند.
آدام چرنیاکوف، رئیس Judenrat (شورای یهودیان) قسمت یهودی‌نشین ورشو، در 22 ژوئیه 1942 به جای همکاری در جمع‌آوری یهودیان، خودکشی کرد. سایر رهبران Judenrat (شورای یهودیان) با آلمانی‌ها همکاری می‌کردند به امید اینکه با این کار بتوانند حداقل بعضی از یهودیان قسمت خود را نجات دهند: در سپتامبر 1942، مردخای هایم رامکوسکی در قسمت یهودی‌نشین ووچ از ساکنان قسمت یهودی‌نشین خواست تا در اخراج کودکان و افراد مسن، از او حمایت کنند. از آنها خواست تا به او اجازه دهند «اندام‌ها را قطع کند تا بدن را نجات دهد».
در موارد بی‌شماری اعضای Judenräte (شوراهای یهودیان) به یهودیانی که مخفی شده بودند کمک می‌کردند.
در اردوگاه‌های کار اجباری نازی، زندانیان موسوم به kapos (کاپو) توسط نازی‌ها برگزیده می‌شدند تا کارهای نظارتی را انجام دهند. این زندانیان در شهادت‌ها و سرگذشت‌هایی که پس از جنگ مستند شد، اغلب متهم به خشونت شدند. پس از جنگ، بعضی از اعضای Judenräte (شوراهای یهودیان) و کاپوها، علاوه بر حضور در دادگاه‌های افتخار در اردوگاه‌های آوارگان در آلمان، اتریش و ایتالیا، در لهستان و جاهای دیگر هم محاکمه شدند. همچنین علیه شمار زیادی از کاپوها در اسرائیل اعلام جرم شد و سپس محاکمه شدند.
