Płyty nagrobne pomnika pamięci w miejscowości Potočari niedaleko Srebrenicy w Bośni i Hercegowinie (2009 r.). Zdjęcie: Michael Büker
Termin ludobójstwo został ukuty w 1944 r. przez polskiego prawnika żydowskiego pochodzenia Rafała Lemkina. Oznacza czyn dokonany w zamiarze zniszczenia w całości lub części grup narodowych, etnicznych, rasowych lub religijnych.
W grudniu 1948 roku Zgromadzenie Ogólne Organizacji Narodów Zjednoczonych przyjęło konwencję w sprawie zapobiegania i karania zbrodni ludobójstwa, która określa ludobójstwo jako przestępstwo w świetle prawa międzynarodowego. Konwencja definiuje pięć warunków, które — osobno lub razem — charakteryzują ludobójstwo:
- zabójstwo członków grupy;
- spowodowanie poważnego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia psychicznego członków grupy;
- rozmyślne stworzenie dla członków grupy warunków
życia,
obliczonych na spowodowanie ich całkowitego lub częściowego zniszczenia fizycznego; - stosowanie środków, które mają na celu wstrzymanie urodzin w obrębie grupy;
- przymusowe przekazywanie dzieci członków grupy do innej grupy.
Konwencja jasno stwierdza również, że próby popełnienia zbrodni ludobójstwa oraz podżeganie do takiej zbrodni lub współudział również podlegają karze. Po 1945 roku dochodziło do wielu innych ludobójstw.
