کنفرانس اویان در ژوئیه سال 1938 نتوانست به نتایج شایان توجهی دست یابد زیرا کشورها مایل نبودند مخالفت داخلی را به چالش بکشند و یا در مورد سایر عواقب ناشی از افزایش سهمیه مهاجرت خود و تاثیر آن بر سیاست خارجی دولت متبوعشان ریسک کنند. تنها کشوری که اقدام به عمل کرد - جمهوری دومینیکن - بود که برای پذیرش کسری از هزاران نفری که در تلاش برای ترک آلمان و اتریش بودند، کشور بسیار کوچکی بود.
ین کنفرانس در مارس 1938 توسط رئیس جمهور ایالات متحده، فرانکلین روزولت اعلام و باعث برانگیختن موجی از شادی در میان یهودیان آمریکایی شد.
اگرچه مقدمات کنفرانس فراهم شده بود، مشخص شد که انگلیس، فرانسه و ایالات متحده تمایلی به افزایش تعداد پناهندگان ندارند مضافاً بر اینکه ایالات متحده - تحت تاثیر احساسات شوونیستی و انزواطلبانه- به دنبال این بود که به جای افزایش سهمیه خود، کشورهای آمریکای لاتین را به افزایش سهمیه پناهندگان متقاعد کند. انگلستان صراحتاً اعلام کرد که به شرط عدم بحث در مورد فلسطین تحت قیمومیت، در این کنفرانس شرکت خواهد کرد، و فرانسه خواستار برگزاری جلسات به صورت غیرعلنی شد. در ایالات متحده، نظرسنجی منتشر شده در مجله Fortune در ژوئیه سال 1938 نشان داد تقریبا 68٪ از افراد مورد بررسی معتقد بودند که "در شرایط موجود، باید سعی کنیم [پناهندگان] را نادیده بگیریم." کمتر از 5٪ آمریکایی ها از افزایش سهمیه مهاجرت حمایت کردند.
در این کنفرانس، سی و دو کشور با یکدیگر ملاقات کردند و توافق کردند که هیچ اقدامی نکنند. با توجه به این که انگلیس، فرانسه و ایالات متحده از انجام هرگونه اقدامی خودداری کردند، سایر کشورها نیز از این رویه پیروی کردند. نماینده استرالیا به طرز ناخوشایندی اظهار داشت: "از آنجا که ما هیچ مشکل واقعی نژادی نداریم، تمایلی به پذیرش هیچکس از طریق تشویق هرگونه طرح مهاجرت خارجی در مقیاس بزرگ نداریم." گلدا میر (Golda Meir)، که در این کنفرانس به نمایندگی از ایشوو (Yishuv)، جامعه یهودیان در فلسطین تحت قیمومیت، حضورداشت، حتی اجازه نداشت که نمایندگان را خطاب کند.
