Temmuz 1938’deki Evian Konferansı, ülkelerin, göçmenlik kapsamlarını genişletmek konusunda yurtiçinden muhalefet veya diğer uluslararası politikalardan misillemeler gibi risklere girmek istememesi nedeniyle elle tutulur sonuçlar almada başarısız oldu. Eyleme geçen tek ülke olan Dominik Cumhuriyeti ise o anda Almanya ve Avusturya’dan umutsuz bir şekilde kaçmaya çalışan binlerce kişinin yalnızca küçük bir kısmını kabul edebilecek kadar küçüktü.
Konferans, ABD Başkanı Franklin Roosevelt tarafından Mart 1938’de talep edildi ve Amerikalı Yahudiler arasında sevinçle karşılandı. Ne var ki, konferans hazırlıkları devam ettikçe Britanya, Fransa ve Amerika Birleşik Devletleri’nin daha fazla göçmen alma konusunda isteksiz oldukları ve - soyutlayıcı ve şovenist bir duygusal havanın pençesindeki - Amerika Birleşik Devletleri’nin, kendisi göçmen kabul etmek yerine Latin Amerika ülkelerinin göçmenlik kapsamlarını genişletmesini beklediği ortaya çıktı. Britanya, konferansa yalnızca Filistin Mandası hakkında herhangi bir görüşme yapılmaması durumunda katılacağını belirtti ve Fransa, oturumların halkın gözünden uzak bir şekilde gerçekleştirilmesini istedi. Amerika Birleşik Devletleri’nde Temmuz 1938’de Fortune dergisinde yayınlanan bir anket, katılımcıların neredeyse %68’inin, “Koşullar ne olursa olsun [mültecileri] ülkeden uzak tutmaya çalışmalıyız” inancına sahip olduğunu gösterdi. Amerikalıların %5’inden azı, göçmenlik kapsamlarının genişletilmesini desteklemekteydi.
Konferansta, otuz iki ülke bir araya gelerek hiç bir şey yapmama kararı aldı. Britanya, Fransa ve Amerika Birleşik Devletleri, kendileri eyleme geçmeyi reddedince, diğer ülkeler de daha fazlasını yapmayı reddetti. Avustralya delegesi, yüz kızartıcı bir şekilde bir şekilde “herhangi bir ırksal problemimiz olmasa da, büyük oranda yabancı göçmen alma planını devreye sokma veya destekleme arzusunda olmadıklarını” beyan etti. Konferansı Filistin Mandası’ndaki Yahudi topluluğu Yishuv adına gözlemlemekte olan Golda Meir’in delegelere hitap etmesine izin bile verilmedi.
