بسیاری ازاردوگاههای کار اجباری سابق حتی الامکان حفظ شدند. مکان‌های دیگر به عنوان یادبود حفظ شدند. سه عامل در تعیین سرنوشت اردوگاههای کار اجباری در دوران پس از جنگ موثر بودند: نگرش دولتهای ملی محلی، فعالیت زندانیان سابق و فرزندان آنها و وضعیت آنها در دوران جنگ از لحاظ اهمیت تاریخی آنها.
دولت های پس از جنگ در هر دو آلمان شرقی و غربی مکان های اردوگاه های کار اجباری را حفظ کردند. در بسیاری از موارد همانند داچائو(Dachau), اردوگاه های مرکزی حفظ می شدند، در حالی که اردوگاههای فرعی تخریب می‌شدند. رویکرد مشابه توسط دولت اتریش در ماوتهاوزن Mauthausenاتخاذ شد. این اقدام غالباً پس از استفاده از اردوگاهها به عنوان اردوگاه آوارگان صورت می‌پذیرفت. در برگن بلزن Bergen-Belsen, بخش اعظم اردوگاه سابق توسط ارتش بریتانیا به دلیل شیوع بیماری در آنها تخریب شد، اگرچه این محل تا سال 1950 اردوگاه آوارگان بود. در سال 1952،از یک یادبود در برگن بلزن رونمایی شد و در سال 1966 نمایشگاهی در آن برپا شد. کار تحقیقاتی و آموزشی تا دهه 80 هنوز آغاز نشده بود. کل سایت بین سالهای 2007 و 2011 بازسازی شد.
دولت های اروپای غربی در این قضیه مشابه آلمان اقدام کردند: اردوگاههای موقت و کار فرانسه, بلژیک,هلند, و ایتالیا, و همچنین در سایر کشورها حفظ شدند. بسیاری از این مکان‌ها ، همچون Westerbork در هلند به دنبال فعالیت بازماندگان و فرزندانشان، حتی بیشتر از موزه‌ها در خود تاریخ و سرگذشت جای داده بودند. در بلوک کمونیستی سابق، تلاش‌ها برای یادبود هولوکاست تحت تاثیر تداخل آن با ظلم‌هایی که در حق غیر یهودیان شده بود قرار داشت.
در مورد اردوگاههای مرگ در لهستان اشغال شده توسط آلمان، وضعیت پس از جنگ این مکان‌ها عامل تعیین کننده در سرنوشت آنها بود. آشویتس (Auschwitz) و مایدانک(Majdanek), که پس از آزادسازی توسط ارتش سرخ تقریبا به حالت دست نخورده باقی مانده بود به عنوان موزه حفظ شدند و این مسئله در سال 1974 در پارلمان لهستان تصویب شد. پس از بازدید سفیر سابق ایالات متحده رونالد اس. لاودر (Ronald S. Lauder) از آشویتس در سال 1987، اردوگاه آشویتس بیرکناو (Auschwitz-Birkenau) تحت حمایت بنیاد رونالد اس.لاودر حفظ و نگهداری شد..
اردوگاه عملیاتی رینهارد (Reinhard) پس از پایان عملیات کشتار توسط نازی‌ها برچیده شد و در مورد اردوگاههای تربلینکا (Treblinka) و سوبیبور (Sobibor) پس از خیزش زندانیان نیز همین اقدام انجام پذیرفت. این اردوگاهها شخم زده شده و در آنها اقدام به کاشت درخت شد و کشاورزان لهستانی در آنها کلبه ساخته و ساکن شدند دولت لهستان در سال 1958 یادبودی را در تربلینکا (Treblinka)برگزار کرد: تعداد 17,000 سنگ یادبود یه یاد قربانیان به همراه سنگی برای یانوش کورچاک (Janusz Korczack), معلم یهودی-لهستانی که به همراه کودکان یتیم‌خانه‌اش در سال 1942 کشته شدند در این مکان نصب شد. یادبودهای کوچکی نیز در بلزک Belzec و سوبیبور Sobiborدر دهه 1960 برپا شد. بلزک به مرکز بازدید و یادبود بسیار بزرگتری در سال 2004 بدل شد: سوبیبور نیز در حال گسترش است. هیچ یادبودی در خلمنوChelmno تا سال 1990 وسقوط کمونیسم برپا نشد.
