Getta były to dzielnice miast w okupowanej przez Niemcy Europie Wschodniej, w których Żydzi byli zmuszani do mieszkania w separacji od ogólnej populacji. Zdecydowana większość gett mieściła się w okupowanej przez Niemcy Polsce oraz na terytoriach Związku Radzieckiego przed inwazją niemiecką w 1941 roku.
Badacze spierają się do co roli gett w planie nazistów dotyczącym Żydów w Europie. Jedni twierdzą, że był to celowy krok na drodze do unicestwienia, mający na celu zebranie Żydów w konkretnych miejscach. Inni uważają, że duże różnice w tworzeniu i prowadzeniu gett sugerują, iż ich pierwotnym założeniem mogło być poradzenie sobie z kwestią Żydów w okupowanych regionach, gdzie ich populacja była największa: do II wojny światowej Polska i Związek Radziecki miały najliczniejsze społeczności żydowskie na świecie.
Pierwsze getto powstało w Piotrkowie Trybunalskim w 1939 roku, zaraz po inwazji niemieckiej. Ostatnie getto zostało zlikwidowane na przełomie sierpnia i września 1944 roku w Łodzi/Litzmannstadt.
W większości przypadków getta były zamknięte, tj. ogrodzone murami, ale w niektórych miejscach — jak w Będzinie czy Sosnowcu — były one otwarte, a Żydzi mogli wychodzić z nich i pracować w innych miejscach. Największe getto mieściło się w Warszawie: skupiono w nim ponad 400 tysięcy Żydów. Od lata 1942 roku władze nazistowskie rozpoczęły masowe deportacje Żydów do obozów śmierci celem ich zgładzenia, a w następnym roku rozpoczął się proces likwidacji gett oraz deportowania pozostałych Żydów.
