قسمت‌های یهودی‌نشین، بخش‌هایی از شهرهای کوچک و بزرگ در اروپای شرقی تحت اشغال آلمان بودند که در آن یهودی‌ها مجبور بودند جدا از دیگر افراد جامعه زندگی کنند. تقریباً همه قسمت‌های یهودی‌نشین در لهستان تحت اشغال آلمان و مناطقی قرار داشت که قبل از تجاوز آلمان به خاک آنها در سال 1941، متعلق به اتحاد جماهیر شوروی بود.
پژوهشگران روی نقش قسمت‌های یهودی‌نشین در طرح نازی‌ها برای یهودیان اروپا، توافق نظر ندارند. بعضی استدلال می‌کنند که قسمت‌های یهودی‌نشین با تجمیع یهودیان در محل‌های خاص، مرحله‌ای حساب‌شده از طرح نابودی یهودیان محسوب می‌شد. استدلال سایر پژوهشگران این است که تغییرات گسترده در توسعه و نگهداری قسمت‌های یهودی‌نشین به این معنا بود که پس از تهاجم آلمان به نقاطی با جمعیت بالای یهودی، ایجاد قسمت‌های یهودی‌نشین اقدامی پیشگیرانه در سطح محلی برای واکنش به آن بود: تا جنگ جهانی دوم لهستان و اتحاد جماهیر شوروی بیشترین جمعیت یهودیان را در جهان داشتند.
اولین قسمت یهودی‌نشین در سال 1939 پس از حمله آلمان به لهستان، در شهر کوچک پیوترکوف تربونالسکی ایجاد شد. در ماه اوت تا سپتامبر 1944، آخرین قسمت یهودی نشین در ووچ/لیتزمانشتات برچیده شد.
بسیاری از قسمت‌های یهودی‌نشین محصور بود، به این معنا که دور آن دیوارکشی شده بود، اما بقیه آنها مانند Będzin (بنجن) و Sosnowiec (ساسنوویتس) باز بودند و یهودیان می‌توانستند به مناطق دیگر بروند یا در جاهای دیگر کار کنند. بزرگترین قسمت یهودی‌نشین در ورشو بود که در آن بیش از 400 هزار نفر در کنار هم جمع شده بودند. از تابستان 1942، مقامات نازی تبعید تعداد زیادی از یهودیان را به اردوگاه‌های مرگ آغاز کردند و از سال بعد فرآیند برچیدن قسمت‌های یهودی‌نشین و تبعید یهودیان باقی‌مانده را آغاز کردند.
